അന്നദാനം മഹത്തരം, വിദ്യാദാനം അതില്പരം! വിദ്യാദാനം അതല്ലെങ്കിൽ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെ ഈ വരികളിലൂടെ എത്ര ലളിതമായി സൂചിപ്പിക്കുവാൻ കഴിയുന്നു. ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിൽ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം എത്രത്തോളമുണ്ടെന്ന് പ്രത്യേകിച്ച് പറയേണ്ട ആവശ്യമില്ല. ഇന്ന് കേവലം സമ്പത് വ്യവസ്ഥ എന്ന് പറയുന്നതിലുപരി knowledge economy എന്ന് പറയുന്നതിൽ കൂടുതൽ സാംഗത്യം ഉണ്ടെന്ന് പറയുന്നതിൽ അതിശയോക്തി ഇല്ല. കാരണം, അറിവും (knowledge) ബൗദ്ധിക മൂലധനവും (intellectual capital) ആണ് സാമ്പത്തിക പുരോഗതിയെ പ്രാഥമികമായും നിർണ്ണയിക്കുന്നത്. കാരണം ഭൗതിക മൂലധനത്തേക്കാളും (fixed capital), എന്തിന്, പ്രകൃതി വിഭവത്തേക്കാളും (natural resources) പോലും മനുഷ്യ മൂലധനം (human capital) സാങ്കേതിക വിദ്യ, innovation എന്നിവയാണ് പുരോഗതിയെ മുഖ്യമായും നിശ്ചയിക്കുന്നത് . കാലങ്ങളായി സാമ്പത്തിക ശാസ്ത്രത്തിലെ പ്രധാന പ്രശ്നങ്ങളിലൊന്നായ scarcity (വിഭവങ്ങളുടെ പരിമിതമായ അളവ്) എന്നതിനെ പോലും ഒരു പരിധിവരെ മറികടക്കുവാൻ innovation ഉം സാങ്കേതിക വിദ്യക്കും ഒക്കെ സാധിക്കുന്നു എന്നത് ആധുനിക കാലഘട്ടം നമുക്ക് കാണിച്ചു തരുന്നുണ്ട്. ജപ്പാൻ, ഇസ്രായേൽ, തെക്കൻ കൊറിയ, മറ്റ് കിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളുടെ ഒക്കെ വികസനം കാണിച്ചു തരുന്നത്, മനുഷ്യ മൂലധനത്തിന്റെ അളവും സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ മുന്നേറ്റവും ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിൽ എത്രത്തോളം പ്രാധാന്യമുണ്ടെന്ന വസ്തുതയാണ്. ഇതെല്ലാം സാധ്യമാക്കുന്നത് വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ മേന്മയും പുരോഗതിയുമാണ്.
ഈയൊരു പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്, നമ്മുടെ രാജ്യത്തിന്റെ, വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയുടെയും അതിന്റെ മുന്നേറ്റത്തിന്റെയും ഒരു നേർക്കാഴ്ച ലഭ്യമാക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത പ്രധാനമാകുന്നത്.
ലോകത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ജനങ്ങൾ ഉണ്ടെന്നുള്ളത് മാത്രമല്ല, ഏറ്റവും കൂടുതൽ യുവജനങ്ങൾ ഉള്ള രാജ്യമാണ് ഭാരതം. ഏതാണ്ട് 144 കോടി ജനങ്ങളിലെ 65% ജനത, 35 വയസിൽ താഴെയുള്ള യൂവജനങ്ങൾ ആണ്. കൂടുതൽ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞാൽ 24% ജനങ്ങൾ 15-29 പ്രായമുള്ള ജനവിഭാഗമാണ്.... ഏറ്റവും ഉത്പാദനക്ഷമതയുള്ള വിഭാഗം ! ഇത്രയും വലിയ ഒരു മനുഷ്യവിഭവമാണ്, ഭാരതത്തിന്റെ സാമ്പത്തികപുരോഗതിയുടെ പ്രധാന അടിസ്ഥാനമാകേണ്ടത്. പക്ഷെ ഈ മനുഷ്യ വിഭവശേഷിയെ ഫലപ്രദമായി നമുക്ക് ഉപയോഗിക്കുവാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ടോ ? നോക്കൂ, 40% നു മുകളിലുള്ള ജനസംഖ്യ കൃഷിയും അനുബന്ധമേഖലകളിലുമായാണ് തൊഴിലിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. ആ മേഖലയാകട്ടെ മൊത്ത ആഭ്യന്തര ഉൽപ്പാദനത്തിന്റെ (GDP) (അല്ലെങ്കിൽ ദേശീയ വരുമാനത്തിന്റെ) വെറും 18 ശതമാനത്തിൽ താഴെ മാത്രമേ ഉൽപ്പാദനം നടത്തുന്നുള്ളൂ. എന്ന് പറഞ്ഞാൽ 40 % ജനങ്ങൾ 18 ശതമാനത്തിൽ താഴെ മാത്രമേ ഉത്പാദനം നടത്തുന്നുള്ളൂ. ഉല്പാദനക്ഷമത പൂജ്യമോ പൂജ്യത്തിനോടടുത്തോ എന്ന് പറയേണ്ടി വരും. കാർഷിക മേഖല, കാർഷിക മേഖലക്ക് ആവശ്യമായതിൽ കൂടുതൽ ജനങ്ങളെ തൊഴിൽ ദാതാവ് എന്ന നിലയിൽ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. സാങ്കേതികമായി പറഞ്ഞാൽ 'മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന' തൊഴിലില്ലായ്മ (disguised unemployment) നമ്മുടെ കാർഷികമേഖലയിൽ ഉണ്ട് എന്ന് പറയേണ്ടി വരും. നമ്മുടെ പ്രാഥമിക മേഖലയായ കാർഷിക മേഖല വേണ്ടത്ര നൈപുണ്യമോ വിദ്യാഭ്യാസമോ ഇല്ലാത്ത ഒരു തൊഴിൽ മേഖലയാണ് എന്നുള്ളതും കാർഷികമേഖലയുടെ അഭിവൃദ്ധിക്ക് തടസമായി നിൽക്കുന്ന ഒരു വസ്തുതയാണ്. അതായത്, നമ്മുടെ കാർഷികമേഖല വാണിജ്യവൽക്കരിക്കപ്പെടാൻ നാം ഇനിയുമേറെ മുന്നോട്ട് പോകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സ്വാഭാവികമായും കാർഷികമേഖലയിലെ കൂലി, ഒരു മത്സരാധിഷ്ഠിത മേഖലയിലെ കൂലിയുടെ നിലവാരത്തിൽ നിന്നും വളരെ കുറവായിരിക്കും. തത്ഫലമായി, വരുമാനം, ജീവിത നിലവാരം ഒക്കെ കുറഞ്ഞിരിക്കും. അസമത്വവും പ്രകടമായിരിക്കും. എന്ത് കൊണ്ട്?
അധികമായി കാർഷികമേഖലയിൽ ജോലിയെടുക്കുന്നു എന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ആ ഒരു വിഭാഗം, മറ്റു തൊഴിൽമേഖലയിലും (വ്യവസായ-സേവന മേഖലകളിൽ) ജോലി എടുക്കുന്നതിന് പ്രാപ്തരല്ല. അവരുടെ തൊഴിൽ നൈപുണ്യം, അല്ലെങ്കിൽ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം അവരെ അതിനു പ്രാപ്തരാക്കുന്നില്ല എന്ന് വേണം പറയാൻ. ഈ ഒരു അവസ്ഥ, ഒരേ സമയം നമ്മുടെ കാർഷിക മേഖലയെയും വ്യാവസായിക-സേവന മേഖലകളെയും (ആവശ്യത്തിന് നൈപുണ്യമുള്ള തൊഴിലാളികളെ ലഭിക്കുന്നില്ല എന്ന കാരണത്താൽ) പിന്നോക്കത്തിലേക്കെത്തിക്കുന്നതിന് കാരണമാകുന്നു. ഈ ഒരവസ്ഥാ വിശേഷത്തിൽ നിന്നും കരകയറിയാൽ മാത്രമേ ഭാരതത്തിനു, ദാരിദ്ര്യം, തൊഴിലില്ലായ്മ തുടങ്ങിയ സാമ്പത്തിക പരാധീനതകളിൽ നിന്നും മുക്തമായി വികസിത രാജ്യം എന്ന നിലയിലേക്ക് പുരോഗതി പ്രാപിക്കുവാനായി സാധിക്കൂ.
അതിനായി നാം കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ ചെലുത്തേണ്ട ഒരു മേഖലയാണ് വിദ്യാഭ്യാസം എന്നതിൽ ആർക്കും ഒരു തർക്കമുണ്ടാകാനിടയില്ല. വികസനത്തിനെ പ്രതിരോധിക്കുന്ന ഈ ഒരു 'തടസം' (quasi-bottleneck, ആർതർ ലൂയിസ് എന്ന സാമ്പത്തിക വിദഗ്ധൻ 1954 ൽ പറഞ്ഞത്, അദ്ദേഹത്തിന് 1979 ൽ നോബൽ പ്രൈസ് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്) നീക്കുന്നതിന് എല്ലാ വിഭാഗം ജനതയിലേക്കും മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസവും അതുവഴിയുണ്ടാകുന്ന നൈപുണ്യവികസനവും എത്തിച്ചുകൊണ്ട് തീർച്ചയായും സാധിക്കും.
ആധുനിക ഭാരതത്തിൽ, 6-14 വയസ്സിനിടയിലുള്ള കുട്ടികൾക്ക് സാർവത്രികവും നിർബന്ധിതവുമായ വിദ്യാഭ്യാസം എന്നത് സഹസ്രാബ്ദ വികസന ലക്ഷ്യങ്ങളുടെ (Millenium Development Goal) ഭാഗമായി കൈവരിക്കേണ്ട പ്രധാന ലക്ഷ്യങ്ങളിലൊന്നാണ്. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു ശേഷമുള്ള വിവിധ സർക്കാരുകളുടെ നയങ്ങളുടെ നിരവധി ലക്ഷ്യങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ് ഭാരതത്തിലെ ഇന്നത്തെ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം. ഭാരതത്തിലെ ഒട്ടുമിക്ക സംസ്ഥാനങ്ങളും ഇപ്പോൾ 10+2 സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിൽ നാല് തലത്തിലുള്ള സ്കൂൾ സമ്പ്രദായം ഉൾപ്പെടുന്നു. 6 നും 10 നും ഇടയിൽ പ്രായമുള്ളവർക്ക് 1 മുതൽ 5 വരെ നിലവാരത്തിലുള്ള പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസവും, 11 മുതൽ 13 വയസ്സ് വരെ പ്രായമുള്ളവർക്ക് 6 മുതൽ 8 വരെ നിലവാരത്തിലുള്ള അപ്പർ പ്രൈമറി വിദ്യാഭ്യാസവും. ഇത് elementary സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം എന്നറിയപ്പെടുന്നു. സെക്കൻഡറി വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ 9, 10 ക്ലാസ്സുകളിൽ 14 മുതൽ 15 വരെ പ്രായമുള്ളവർക്ക് ഹൈസ്കൂളും 11, 12 ക്ലാസ്സുകളിൽ 16 മുതൽ 17 വരെ പ്രായമുള്ളവർക്ക് ഹയർ സെക്കൻഡറി വിദ്യാഭ്യാസവും ഉൾക്കൊള്ളിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഭാരതത്തിൽ, ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസം അതല്ലെങ്കിൽ ത്രിതീയ വിദ്യാഭ്യാസം എന്നർത്ഥമാക്കിയിരിക്കുന്നത്, 12 (10+2) വർഷത്തെ സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനു ശേഷം സ്വീകരിക്കുന്ന വിദ്യാഭ്യാസം എന്ന രീതിയിലാണ്. സർവകലാശാലകൾ, കോളേജുകൾ, പ്രൊഫഷണൽ/സാങ്കേതിക പരിശീലന സ്ഥാപനങ്ങൾ എന്നിവയിലെ പഠനവും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. അതായത്, ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടെ ഒരു വ്യക്തി പ്രത്യേകമായുള്ള വിഷയത്തെ അധികരിച്ച് വിവരം അല്ലെങ്കിൽ അറിവ് നേടുവാനും വസ്തുതകൾ മനസിലാക്കി ഉചിതമായ സന്ദർഭങ്ങളിൽ പ്രയോഗത്തിൽ വരുത്തുവാനും ഉള്ള കഴിവും നേടുന്നു. അതുപോലെ ചില പ്രത്യേക ജോലികൾ ചെയ്യുന്നതിനുള്ള കഴിവ് പരീശിലനത്തിലൂടെയും അനുഭവപരിജ്ഞാനത്തിലൂടെയും വളർത്തുവാനും ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസം ഉതകുന്നു. അങ്ങനെ നമ്മുടെ മനുഷ്യ വിഭവശേഷി കൂടുതൽ കരുത്തുറ്റതാക്കുന്നു. മുൻപ് പറഞ്ഞത് പോലെ, ദാരിദ്ര്യം , തൊഴിലില്ലായ്മ എന്നിവയെ അകറ്റി വികസനകുതിപ്പിലേക്ക് എത്തുന്നതിനുള്ള ഊർജ സ്രോതസ്സായി നമുക്ക് ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തെ കാണാം. ആ സ്രോതസിന്റെ അളവിനെയും ഗുണത്തെയും നിർണ്ണയിക്കുന്നത് നമ്മുടെ 10+2 വരെയുള്ള പൊതുവിദ്യാഭ്യാസവുമാണ്.
ഈ ഒരു പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ഭാരതത്തിലെ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയെ ഒന്ന് വിലയിരുത്താമെന്നു കരുതുന്നു.
ഭാരതത്തിലെ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ മേഖല
ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും വലിയ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ ശൃംഖലയാണ് ഭാരത്തിലേത്. സർവ്വകലാശാലകൾ ഉൾപ്പടെയുള്ള വിവിധ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസകേന്ദ്രങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ പറഞ്ഞ വിവിവരമാണിത്. ആൽബർട്ട് ഐൻസ്റ്റീന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ “We owe a lot to the ancient Indians for teaching us how to count. Without which most modern scientific discoveries would have been impossible.” മഹത്തരമായിരുന്ന ഒരു പുരാതന വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം വേദകാലം മുതലേ ഭാരതത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. വേദകാലഘട്ടത്തിലും അതിനു ശേഷവും നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖല വളരെ ഉയർന്ന നിലവാരം പുലർത്തിയിരുന്നു. മുഗളന്മാർ മുതൽ ബ്രിട്ടീഷുകാർ വരെയുള്ള അധിനിവേശ ശക്തികൾ നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിൽ ഉണ്ടാക്കിയ കേടുപാടുകൾ നമ്മുടെ നിലവിലുള്ള ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയെ, ഇന്നും ഒന്നല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരുതരത്തിൽ ബാധിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നു വേണം കരുതാൻ. എങ്കിലും ആധുനിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് അടിത്തറ പാകിയത് കൊളോണിയൽ കാലത്ത് ബ്രിട്ടീഷുകാർ ആയിരുന്നു. അവരുടെ താൽപ്പര്യം പ്രധാനമായും ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തന്നെയും, അതുപോലെ ഉദ്യോഗസ്ഥരുൾപ്പെടെയുള്ളവരുടെ മക്കളുടെയും അങ്ങനെയുള്ള അന്നത്തെ വരേണ്യ വർഗ്ഗത്തിന്റെയും വിദ്യാഭ്യാസത്തിനാണ് പ്രാമുഖ്യം കൊടുത്തിരുന്നത്. ഭരണം എളുപ്പമാക്കുന്നതിനുള്ള ഒരുപാധിയായാണ്, വിദ്യാഭ്യാസത്തെ അന്ന് ബ്രിട്ടീഷുകാർ കണ്ടിരുന്നത്. അങ്ങനെ ഇംഗ്ളീഷ് വിദ്യാഭ്യാസം ആരംഭിച്ചു. കൂടാതെ മിഷിണറിമാരുടെ വരവ്, ഇന്ന് നാം കാണുന്ന ആധുനിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിനു വലിയ തോതിൽ വ്യാപനമുണ്ടാക്കി എന്നുള്ളതും വിസ്മരിച്ചു കൂടാ. മെക്കാളെ പ്രഭുവിന്റെ താല്പര്യത്തിലാണ്, ഇന്ന് നാം കാണുന്നതരത്തിലുള്ള, ബ്രിട്ടീഷ് രീതിയിലുള്ള യൂണിവേഴ്സിറ്റി സമ്പ്രദായം 1857 ൽ കൽക്കട്ട യൂണിവേഴ്സിറ്റി സ്ഥാപിച്ചതിലൂടെ വ്യവസ്ഥാപിതമായത്.
സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ഭാരത സർക്കാർ നിയോഗിച്ച ഡോ. എസ് രാധാകൃഷ്ണൻ കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ടിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ആധുനിക ഭാരതീയ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം രൂപീകരിക്കപ്പെടുന്നത്. ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഉന്നമനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാതലായ മാറ്റങ്ങൾ ഈ റിപ്പോർട്ടിന്റെ പ്രത്യേകതയാണ്. പിന്നീട് 1968 ലെ കോത്താരി കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ടും നിർണ്ണായകമായ പല മാറ്റങ്ങളും അന്നത്തെ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ കൊണ്ടുവരുവാൻ ഇടയാക്കി. വിദ്യാഭ്യാസസ്ഥാപനങ്ങൾ സമൂഹവുമായുള്ള മികച്ച ബന്ധം പുലർത്തേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത, ശാസ്ത്ര-ഗവേഷണത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം, സ്വയം പഠന ശീലങ്ങൾ, പ്രശ്നപരിഹാര ശേഷി, വിമർശനാത്മക വിശകലനം, സൃഷ്ടിപരമായ ചിന്ത, ജിജ്ഞാസാത്മകമായ അറിവിനായുള്ള അന്വേഷണം, നൈപുണ്യ പ്രോത്സാഹനം തുടങ്ങി ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിൽ നാം കാണുന്ന പല പുരോഗമനപരമായ ആശയങ്ങളും തുടങ്ങി വച്ചത് കോത്താരി കമ്മീഷന്റെ ശുപാർശക്ക് അനുസൃതമായി നിലവിൽ വന്നതാണ്. 10+2+3 എന്ന രീതിയിൽ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിനെ പുനഃസംഘടിപ്പിച്ചതും ഈ റിപ്പോർട്ടിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്. കോത്താരി കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ടിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര ഇന്ത്യയിലെ ആദ്യത്തെ പ്രധാന വിദ്യാഭ്യാസ നയം 24 ജൂലൈ 1968 ൽ പാർലിമെൻറ് National Policy on Education (NPE)പാസ്സാക്കി
പ്രധാന തീരുമാനങ്ങൾ ഇവയായിരുന്നു.
1. 14 വയസ്സ് വരെ സൗജന്യവും നിർബന്ധിതവുമായ വിദ്യാഭ്യാസം
2. അധ്യാപകരുടെ പദവി, ശമ്പളം, വിദ്യാഭ്യാസം എന്നിവ മെച്ചപ്പെടുത്തി
3. രാജ്യത്തെ ഔദ്യോഗിക, പ്രാദേശിക ഭാഷകളുടെ വികസനം
4. പെൺകുട്ടികളുടെയും പിന്നോക്ക വിഭാഗങ്ങളുടെയും വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് സൗകര്യങ്ങൾ ഒരുക്കുന്നതിൽ പ്രാദേശിക അസമത്വം ഇല്ലാതാക്കുക
5. കാർഷിക വ്യാവസായിക മേഖലകളുടെ വികസനത്തിനുതകുന്ന തരത്തിലുള്ള വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് കൂടുതൽ ഊന്നൽ നൽകുക
6. നിരക്ഷരത ഇല്ലാതാക്കൽ
7. ത്രിഭാഷാ പദ്ധതി
8. 10+2+3 എന്ന രീതിയിൽ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിനെ പുനഃസംഘടിപ്പിക്കുക
9. ദേശീയ വരുമാനത്തിന്റെ 6% വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയുടെ പുരോഗതിക്കായി പ്രതിവർഷം നിക്ഷേപിക്കുക
National Policy on Education ഭാരതത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ പുരോഗതിയിൽ കാതലായ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിയിട്ടുണ്ട്. വിദ്യാഭ്യാസത്തിലെ ഗുണനിലവാരം, പ്രവേശനം, തുല്യത എന്നീ തത്വങ്ങൾക്ക് ഊന്നൽ നൽകി 1986 ലെ NPE ഒരു മാതൃകാപരമായ മാറ്റത്തിന് വഴിയൊരുക്കി എന്നുള്ളത് നിസ്തർക്കമായ കാര്യമാണ്. ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയുടെ കാര്യത്തിലാണെങ്കിൽ അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങൾ, മാനേജ്മെന്റ്, കോഴ്സുകളുടെയും പ്രോഗ്രാമുകളുടെയും പുനർരൂപകൽപ്പന, ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസകേന്ദ്രങ്ങളുടെ നിലവാരം ഉയർത്തുക, അതുപോലെ open university, വിദൂരവിദ്യാഭ്യാസം, ഗ്രാമീണമേഖലയിലെ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ കൂടുതൽ ഉർജിതമാക്കുന്നതിനുള്ള നടപടികളും ഒക്കെ ആവിഷ്കരിച്ചത് ഈ കാലഘട്ടത്തിലാണ്.
വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിന്റെ പുനഃസംഘടന, തൊഴിലധിഷ്ഠിത വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് ഊന്നൽ നൽകൽ, ഗുണനിലവാരമുള്ള അധ്യാപനത്തിലും പഠനത്തിലും ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കൽ എന്നിവയിൽ 1986 ലെ NPE യുടെ വിജയങ്ങൾ പ്രകടമായിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങൾ വിപുലീകരിക്കുന്ന കാര്യത്തിലും, വിഭവ സമാഹരണം, അദ്ധ്യാപന രീതിയിലെ കാലോചിത മാറ്റങ്ങൾ, തുല്യത ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതിനുള്ള നടപടികൾ, അതുപോലെ ശക്തമായ monitoring സംവിധാനം ഏർപ്പെടുത്തുന്ന കാര്യങ്ങളിൽ ഒക്കെ ധാരാളം വെല്ലുവിളികൾ നേരിട്ടിരുന്നു. എങ്കിൽകൂടിയും 1986 ലെ ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, നടപ്പിൽ വരുത്തിയ വിജയപ്രദമായ മാറ്റങ്ങളും ഒപ്പം നേരിട്ട വെല്ലുവിളികളും, പിൽക്കാലത്തെ വിദ്യാഭ്യാസ നയരൂപീകരണത്തെ ബാധിച്ചിരുന്നു എന്ന് നിസംശയം പറയുവാൻ കഴിയും. മാത്രമല്ല, ഒരു കാലത്ത്, ലോകത്തിന്റെ തന്നെ അറിവിന്റെ പ്രഭവകേന്ദ്രം എന്ന് പറയാമായിരുന്ന പുരാതന ഭാരതത്തിൽ ഉരുത്തിരിഞ്ഞു വന്നിരുന്ന അറിവ്, അതിന്റെ യഥാർത്ഥ തലത്തിൽ, അർഹിക്കുന്ന ഗൗരവത്തോടെ നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ അവതരിക്കപ്പെടുന്ന കാര്യത്തിൽ നാം അമ്പേ പരാജയപ്പെട്ടു എന്ന് ആധുനിക ഭാരതത്തിലെ പല വിദ്യാഭ്യാസ വിചക്ഷണന്മാർക്കും അഭിപ്രായമുണ്ട്. നിലവിലത്തെ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം മറ്റ് പല മേഖലകളിലും എന്നപോലെ തന്നെ, ബ്രിട്ടീഷ് സംവിധാനത്തിന്റെ ഒരു പിന്തുടർച്ച മാത്രമായിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയുവാൻ.
പിന്നീട് 1992 നിലവിൽ വന്ന ജനാർദ്ദൻ റെഡ്ഢി കമ്മിറ്റി പിന്നോക്ക വിഭാഗങ്ങൾക്ക് എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളും നൽകുന്നതിനായി പൊതു സ്കൂൾ സമ്പ്രദായം വികസിപ്പിക്കുന്നതിന് നിർദ്ദേശം നൽകുകയും എല്ലാ ജില്ലകളിലും നവോദയ വിദ്യാലയങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കുക, കുട്ടികൾക്ക് സൗജന്യ സാർവത്രിക വിദ്യാഭ്യാസം, സർവകലാശാലാ വിദ്യാഭ്യാസം, അധ്യാപക പരിശീലനം അതുപോലെ AICTE (All India Council for Technical Education) സ്ഥാപിക്കുന്നതിനും വേണ്ട നടപടികൾ എടുക്കുന്നതിനും ശുപാർശ ചെയ്തു.
യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഗ്രാന്റ്സ് കമ്മീഷൻ
ഭാരതത്തിലെ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ UGC യുടെ പങ്ക് വളരെ വലുതാണ്. ഗ്രേറ്റ് ബ്രിട്ടണിലെ യുജിസിയുടെ അതേ രീതിയിൽ 1936-ൽ തന്നെ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഗ്രാന്റ്സ് കമ്മീഷൻ സ്ഥാപിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യ പരാമർശം ഡോ. അമർനാഥ് ഝാ അവതരിപ്പിച്ച പ്രമേയത്തിൽ ശുപാർശ ചെയ്തിരുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം 1951ൽ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയുടെ ഏകോപനത്തിനും നിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനും വിശാലമായ അധികാരങ്ങളോടെ ഒരു സെൻട്രൽ കൗൺസിൽ ഓഫ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി എഡ്യൂക്കേഷൻ രൂപീകരിക്കാൻ നിർദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടു. ഇന്ത്യയിലെ സർവകലാശാലാ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം ഉയർത്തുന്നതിനും കാര്യക്ഷമമാക്കുന്നതിനും സ്ഥാപിച്ചതാണ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഗ്രാൻറ്സ് കമ്മിഷൻ അഥവാ യു.ജി.സി. 1953 ഡിസംബർ 28-നാണ് മൗലാനാ അബ്ദുൾകലാം ആസാദ് കമ്മീഷൻ തുടക്കം കുറിച്ചു. എന്നാൽ നിയമപരമായി ഇത് പ്രാബല്യത്തിൽ വന്നത് 1956-ലാണ്. രാജ്യത്തുടനീളം പ്രവർത്തനങ്ങൾ വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതിനും ഊർജ്ജിതപ്പെടുത്തുന്നതിനുമായി ആറ് പ്രാദേശിക കേന്ദ്രങ്ങളും കമ്മീഷന്റെ കീഴിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. യുജിസി ഒരു ഗ്രാന്റ് നൽകുന്ന സ്ഥാപനം മാത്രമല്ല, അതിന്റെ നിയമപ്രകാരം, ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിലെ സമഗ്രമായ ഏകോപനത്തിനും നിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനായുള്ള ഇടപെടൽ നടത്തുന്നതിനുമുള്ള ഉത്തരവാദിത്തവും UGC യിൽ നിക്ഷിപ്തമാണ്.
വിദ്യാഭ്യാസം ഒരു സമൂഹത്തിനെയും അതുവഴി സമ്പത് വ്യവസ്ഥയെയും എങ്ങനെ ബാധിക്കുന്നുവെന്ന് ആമുഖത്തിൽ പറയുകയുണ്ടായി. നാം 2047 ഓടെ ഒരു വികസിതരാജ്യത്തിന്റെ നിലവാരത്തിലേക്ക് എത്തുന്നതിനുള്ള പ്രയാണത്തിലാണ്. വികസനം എന്നത് സമഗ്രമായ ഒരു വാക്കാണ്. അതിൽ വ്യക്തികളുടെ, സാമൂഹികവും, സാമ്പത്തികവും, മാനസികവും, ബൗദ്ധികവും, ആത്മീയവുമായ വികസനം എന്ന് വേണം അർത്ഥമാക്കുവാൻ. ഭാവി തലമുറയെ വാർത്തെടുക്കുവാൻ കഴിയുന്ന യോഗ്യതയുള്ള പ്രൊഫഷണലുകളോ അക്കാദമീഷ്യന്മാരോ ഇതിൽ ചെറുതല്ലാത്ത പങ്ക് വഹിക്കുന്നുണ്ട്. ഈയൊരു പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഭാരതീയ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ നിലവിലത്തെ അവസ്ഥ - യാഥാർഥ്യം എന്താണെന്ന് നോക്കാം.
ജനസംഖ്യയുടെ ഗ്രാഫ് ഉയർന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. 2030 ആകുമ്പോഴേക്കും ജനസംഖ്യ 150 കോടിയിലേക്കെത്തുമെന്നും 2050 ആകുമ്പോഴേക്കും ഏകദേശം 167 കോടിയായി ഉയരുമെന്നും ലോകബാങ്ക് കണക്കാക്കുന്നു. 2019 നും 2050 നും ഇടയിൽ ഭാരതം 273 ദശലക്ഷം ആളുകളെ ചേർക്കുവാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. യു.എൻ. റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം, ഭാരതം, ഈ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനം വരെ ഏറ്റവും ജനസംഖ്യയുള്ള രാജ്യമായി തുടരും. ജനസംഖ്യാ വളർച്ച, ദാരിദ്ര്യ നിർമ്മാർജ്ജനം, കൂടുതൽ സമത്വം കൈവരിക്കൽ, വിശപ്പിനും പോഷകാഹാരക്കുറവിനും എതിരെ പോരാടൽ, ആരോഗ്യ വിദ്യാഭ്യാസ സംവിധാനത്തിന്റെ കവറേജും ഗുണനിലവാരവും ശക്തിപ്പെടുത്തൽ തുടങ്ങിയ അധിക വെല്ലുവിളികൾ നമ്മൾ നേരിടേണ്ടതുണ്ട്. ആവശ്യകതകൾ നിറവേറ്റുന്നതിനും ആവശ്യമായ യോഗ്യതയുള്ള മനുഷ്യശക്തി നൽകുന്ന കാര്യത്തിലും നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസമേഖല മികച്ച മുന്നേറ്റം കൈവരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതായത് സമഗ്രമായ ഒരു ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം സാമ്പത്തിക വളർച്ചയ്ക്കും രാഷ്ട്രനിർമ്മാണത്തിനും അനിവാര്യമാണ്.
പുരാതന കാലത്ത് വിദേശ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വിദ്യാർത്ഥികൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി വരുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു പ്രധാന സ്ഥാനം ഭാരതീയ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിനുണ്ടായിരുന്നു എന്നത് ചരിത്രപരമായി ഇടം നേടിയ വസ്തുതയാണ്. കൊളോണിയൽ ഭരണത്തോടെ, വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ തത്ത്വചിന്ത idealism അല്ലെങ്കിൽആദർശവാദത്തിൽ നിന്ന് യാഥാർത്ഥ്യവാദത്തിലേക്കും സോഷ്യലിസത്തിലേക്കും പ്രായോഗികതയിലേക്കും മാറി. ഇന്ന് വിദ്യാഭ്യാസം പ്രധാനമായും ഒരു egalitarian, (സമത്വപരമായ) സമൂഹം രൂപവൽക്കരിക്കപ്പെടുവാനും പ്രവർത്തനാധിഷ്ഠിതമാകുവാനും ആണ് നിലകൊള്ളുന്നത്.
1990 കൾക്ക് ശേഷം മുന്പില്ലാത്തവണ്ണം ഉള്ള ഒരു സാമ്പത്തിക പുരോഗതിയിലേക്ക് (പുരോഗതി ആണ്, വികസനം അല്ല) ഭാരതം എത്തിച്ചേർന്നിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും ഭാരതത്തിൽ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ മേഖല പലതരത്തിലുള്ള, ഭരണപരവും രാഷ്ട്രീയവും സാമൂഹികവുമായ പ്രശ്നങ്ങളിൽ വീർപ്പുമുട്ടുകയായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ഒരു വ്യാവസായിക അടിത്തറ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിന്റെ ഭാഗമായി ഈ മേഖലകളിൽ കൂടുതൽ പ്രൊഫഷണലുകളെ ആവശ്യം ഉണ്ട് എന്ന ചിന്തയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്, Indian Institutes of Technology (IITs), Indian Institutes of Management (IIMs) and National Institute of Industrial Engineering (NITIES) തുടങ്ങിയ സ്ഥാപനങ്ങൾ ആരംഭിച്ചത്. 1970 കളിലും 1980 കളിലും മറ്റ് രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും ഉള്ള വ്യാവസായിക മത്സരം നേരിടുന്നതിനായി protectionist policy അനുവർത്തിക്കേണ്ടതായി വന്നു. ഈ ഒരു മാറ്റം നമ്മുടെ മത്സരക്ഷമതയെ ദോഷകരമായി ബാധിച്ചിരുന്നു എന്നത് വലിയ ഒരു പോരായ്മയായിരുന്നു. 1960-1980 കാലഘട്ടമാണ്, നമ്മുടെ വ്യാവസായിക വളർച്ച ഏറ്റവും പിന്നോക്കം പോയിരുന്നത്. ഈ ഒരു കാലഘട്ടത്തിൽ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം ഒരു മുൻഗണനാ മേഖലയായി പരിഗണിച്ചിരുന്നില്ല; കൂടാതെ വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിൽ കേന്ദ്ര-സംസ്ഥാന നിക്ഷേപങ്ങൾ പര്യാപ്തമായിരുന്നുമില്ല. എന്നാൽ ആ കാലഘട്ടത്തിൽ സാമ്പത്തിക സാമൂഹിക വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിൽ പുറകിൽ നിന്നിരുന്ന കിഴക്കൻ, തെക്കുകിഴക്കൻ രാജ്യങ്ങൾ, കാലോചിത മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി സാങ്കേതിക, പ്രൊഫഷണൽ വിദ്യാഭ്യാസരംഗത്ത് അതിവേഗം മുന്നേറി ശക്തമായ സാമ്പത്തിക വ്യവസ്ഥക്ക് അടിത്തറ പാകി.
ആഗോളവൽക്കരണത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ 2005 ഓടെ ആഗോള മാറ്റങ്ങളെ ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ട് അന്നത്തെ പ്രധാനമന്ത്രി ഡോ മൻമോഹൻ സിങ്, 21 ആം നൂറ്റാണ്ടിനെ Knowledge Century for India എന്ന് നാമകരണം ചെയ്ത് പദ്ധതികൾ ആസൂത്രണം ചെയ്തു. ഒരു വിജ്ഞാന സമ്പദ്വ്യവസ്ഥയായി (knowledge economy) ഉയർന്നുവരുന്നതിനുള്ള ഭാരതത്തിന്റെ സാധ്യതകൾ പ്രയോജനപ്പെടുത്തുന്നതിനായിരുന്നു അത്.
നമ്മൾ അനുവർത്തിച്ചിരുന്ന 3-tier ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിനെ, അതായത് മുകളിൽ ഉന്നത ഗവേഷണ സർവകലാശാലകൾ, മധ്യത്തിൽ മറ്റ് സർവകലാശാലകളും സ്പെഷ്യലൈസ്ഡ് സ്ഥാപനങ്ങളും, താഴെ ഉയർന്ന നിലവാരമുള്ള കോളേജുകളുടെ ഒരു നിര, കൂടുതൽ ശാക്തീകരിക്കുന്നതിനുള്ള നടപടി എടുത്തു. ആദ്യ തലം ഇന്ത്യയുടെ ബൗദ്ധിക മൂലധനം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിന് മാത്രമുള്ളതാണ്, മറ്റ് രണ്ടെണ്ണം യഥാക്രമം സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ മൂല്യം നൽകുന്നതിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു. ഇത് ഒരു വശത്ത് അറിവും സാങ്കേതിക വിദ്യാഭ്യാസവും നൽകുന്നു, മറുവശത്ത് വിശാലമായ വിമർശനാത്മക ചിന്തയും പ്രശ്നപരിഹാര കഴിവുകളും നൽകുന്നു. ഇത് യുവാക്കളിൽ നേതൃത്വപരമായ കഴിവുകൾ വളർത്തിയെടുക്കുന്നു. രാജ്യത്തെ എല്ലാ യോഗ്യരും അർഹരുമായ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം സാധ്യമാക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ രൂപകൽപ്പന ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണ്, അർഹരായിട്ടുള്ള എല്ലാവര്ക്കും പ്രവേശനം നേടാവുന്ന സ്ഥാപനങ്ങളുടെ അവസാന ക്ലസ്റ്റർ. പ്രാദേശിക-ഭാഷാ വൈവിധ്യങ്ങളെ നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് സമത്വവും സാധ്യതയും ഉറപ്പ് വരുത്തുവാൻ ശ്രമിച്ചു. അങ്ങനെ ഏതാണ്ട് 50% GER യിലേക്ക് രാജ്യം എത്തുവാനുള്ള ശ്രമം നടത്തി. ഇക്കാലയളവിൽ സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള GER-ലെ അസമത്വം 5% ആയി കുറയുകയും ചെയ്തു.
ഇപ്പോൾ, രാജ്യത്ത് ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളുടെ എണ്ണത്തിൽ വൻ വളർച്ചയാണ് കാണപ്പെടുന്നത്. ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ പ്രവേശനം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനും തൊഴിൽ സാധ്യത വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനും ഇത് ലക്ഷ്യമിടുന്നു. ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായുള്ള സർക്കാർ ചെലവ് വർദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റാൻ ഇപ്പോഴും പര്യാപ്തമല്ല എന്ന വസ്തുതയും നമ്മുടെ മുന്പിലുണ്ട്.
ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയുടെ പുരോഗതി ഒരേസമയം കേന്ദ്ര-സംസ്ഥാന സർക്കാരുകളുടെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഗുണനിലവാരത്തെ നിശ്ചയിക്കുന്നതിന് ഒരു പ്രത്യേകമായ സൂചിക ഒന്നും ഇല്ല. വ്യാപകമായി ഉപയോഗിക്കുന്ന ഒരു സൂചിക GER ആണ്. 18-23 പ്രായപരിധിയിലുള്ള മൊത്തം ജനസംഖ്യയിൽ എത്ര ശതമാനം ജനങ്ങൾ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസം നടത്തുന്നതിനായി ചേരുന്നു എന്നുള്ളതാണ്, Gross Enrolment Ratio (GER). GER 2014-15 ലെ നിലവാരമായ 23.7% ൽനിന്നും 2021-22 ൽ 28.4% ആയി വർധിച്ചു. അതെ സമയം ചൈനയുടെ GER 60% നു മുകളിലും US ന്റേത് 80% നു മുകളിലുമാണ്. 2021-22 ൽ, ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ ഏറ്റവും ഉയർന്ന ഗ്രോസ് എൻറോൾമെന്റ് അനുപാതം (GER) തമിഴ്നാട്ടിലാണ്, 47%; തൊട്ടുപിന്നിൽ കേരളം (41.3%); അതേസമയം ബിഹാർ (17.1%), അസം (16.9%) തുടങ്ങിയ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ GER ഗണ്യമായി കുറവായിരുന്നു.
All India Survey on Higher Education (AISHE) 2021-22 റിപ്പോർട്ട് പറയുന്നത്, ഭാരതത്തിൽ ആകെ ഒരു ലക്ഷം ജനങ്ങൾക്ക് 30 കോളേജുകളാണ് നിലവിലുള്ളത്. ഇക്കാര്യത്തിൽ കർണാടക സംസ്ഥാനമാണ് ഏറ്റവും മുന്നിലുള്ളത്, 66 കോളേജുകളിലൂടെ. പിന്നീട്, പോണ്ടിച്ചേരി, തെലുങ്കാന, ആന്ധ്രാപ്രദേശ്, ഹിമാചൽ പ്രദേശ് എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങളും കഴിഞ്ഞ് 46 കോളേജുകളോടെ കേരളം ആറാം സ്ഥാനത്താണ്. ഒരു കോളേജിലെ ശരാശരി enrolment ഭാരതത്തിൽ ആകമാനം 709 ആളാണെങ്കിൽ, കേരളത്തിൽ അത് 594 ആണ്, 26 ആം സ്ഥാനത്ത്. വിദേശ രാജ്യങ്ങളിലെ വിദ്യാർത്ഥികളുടെ എണ്ണമെടുത്താലും കേരളത്തിലെ ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ മറ്റ് പ്രധാന സംസ്ഥാനങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ചു ചെറിയ ഒരു ശതമാനം വിദ്യാർത്ഥികൾ മാത്രമാണ് enrol ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. കേരളത്തിലെ ഒട്ടു മിക്ക കോളേജുകളിലും കുറഞ്ഞു വരുന്ന enrolment വളരെ പ്രകടമാണ്. അതായത്, സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രങ്ങൾ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് ആകർഷകമല്ലാതായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്നുള്ളത് ഒരു യാഥാർഥ്യമാണ്. വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാരതത്തിനുള്ളിലെ കുടിയേറ്റവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് 2023 ൽ രജനി സിങ്, നവനീത് മാൻചന്ദ തുടങ്ങിയവർ നടത്തിയ ഒരു പഠനം പറയുന്നത് ഉത്തർ പ്രദേശിൽ നിന്നും കേരളത്തിൽ നിന്നുമാണ് ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിദ്യാർത്ഥികൾ മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി കുടിയേറിയിട്ടുള്ളത്. ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിദ്യാർത്ഥികൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി വന്നു ചേർന്നിട്ടുള്ളത്, കർണാടകയിലും മഹാരാഷ്ട്രയിലുമാണ്. 2014 ൽ ചന്ദ്രശേഖരൻ, ശർമ്മ എന്നിവർ നടത്തിയ പഠനം പറയുന്നത്, ഇത്തരം മൈഗ്രേഷന് കാരണം, സൗകര്യങ്ങളിലെ അപര്യാപ്തതയും അതുപോലെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ നിലവാരമില്ലായ്മയുമാണ് എന്നുള്ളതാണ്. ദത്ത, സിൻഹ മുതലായവർ 2018 ൽ നടത്തിയ പഠനം പറയുന്നത്, ഭാരതത്തിലെ പല സംസ്ഥാനങ്ങളിലെയും കോളേജുകളുടെയും സർവകലാശാലകളുടെയും അവസ്ഥ, അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളുടെ കുറവ്, യോഗ്യതയുള്ള അധ്യാപകരുടെ കുറവ്, കാലഹരണപ്പെട്ട പാഠ്യപദ്ധതി, വ്യവസായങ്ങളുമായുള്ള ബന്ധം ഇല്ലായ്മ എന്നിവയാണ് ഇത്തരം മൈഗ്രേഷന് കാരണമെന്ന്.
വിദ്യാർത്ഥികളുടെ അന്തർ സംസ്ഥാന കുടിയേറ്റവും അന്തർദേശീയ കുടിയേറ്റവും, വ്യാപകമായ brain drain നിന് കാരണമാകുന്നുണ്ടെന്ന് തീർച്ചയായും സംശയിക്കാം. മേൽപ്പറഞ്ഞ ഘടകങ്ങൾ കൂടാതെ, സാമൂഹിക സുരക്ഷ, മെച്ചപ്പെട്ട ജീവിത സൗകര്യങ്ങൾ, പിന്നീട് ജോലി ലഭിക്കാനുള്ള സാധ്യത, എന്നിവയും സ്റ്റുഡന്റസ് മൈഗ്രേഷൻ നു കാരണമാകുന്നുണ്ട്. സ്വാഭാവികമായും, ഒരിക്കൽ മൈഗ്രേറ്റ് ചെയ്യുന്ന വിദ്യാർത്ഥികൾ, തിരികെ സ്വദേശത്തേക്ക് എത്തുവാനുള്ള സാഹചര്യം തുലോം കുറവാണ്. 2023 ലെ Kerala Migration Survey പറയുന്നത്, 2018 നു ശേഷം 2023 ഓടെ ഏതാണ്ട് ഇരട്ടിയിലധികം വിദ്യാർത്ഥികൾ കേരളത്തിൽ നിന്നും മൈഗ്രേറ്റ് ചെയ്തു എന്നുള്ളതാണ്. എറണാകുളം, തൃശൂർ, കോട്ടയം എന്നീ ജില്ലകളിൽ നിന്നാണ് കൂടുതൽ വിദ്യാർത്ഥികളും മൈഗ്രേറ്റ് ചെയ്യുന്നത്. തങ്ങളുടെ അഭിരുചിക്ക് ഒത്തവണ്ണം, തൊഴിൽ സാധ്യത തുറന്നു തരുന്ന മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് അവസരം ഇല്ലാ എന്നുള്ളത് തന്നെയാണ്, ഏറ്റവും പ്രധാന കാരണം. ഇന്നും മെറിറ്റ് ന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലല്ലാതെ, രാഷ്ട്രീയ താല്പര്യങ്ങളാണ് കേരളത്തിലെ സർവ്വകലാശാലകൾ സംരക്ഷിക്കുന്നത് എന്നതാണ് ഈ ഗുണനിലവാരമില്ലായ്മയ്ക്ക് പ്രധാന കാരണം. ഗുണപരമായ മാറ്റങ്ങൾ വ്യവസ്ഥ ചെയ്യേണ്ടുന്ന തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്ന സമിതികൾ ഉൾപ്പടെ, സർവ്വകാല ശാലകളിലെ ഉന്നത സമിതികളും ഉദ്യോഗസ്ഥരും വെറും രാഷ്ട്രീയ താല്പര്യത്തിനും മുതലെടുപ്പിനും വേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്നത്, ഇവിടെ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് നേതൃത്വപരമായ മാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നതിനുള്ള സാധ്യതയെയാണ് തല്ലിക്കെടുത്തുന്നത്.
വിവിധ റാങ്കിങ് സംവിധാനങ്ങൾക്ക് പുറകെ ഓടേണ്ട സ്ഥിതിയാണ് നമ്മുടെ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രങ്ങൾ നേരിടുന്ന മറ്റൊരു പ്രധാന പ്രശ്നം. NAAC, NBA .. പോരാത്തതിന് NIRF (National Institutional Ranking Framework), ഇപ്പൊ KIRF, അതുപോലെ AISHE ... ഇപ്പറഞ്ഞ എല്ലാ സംവിധാനങ്ങളും, ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളുടെ ഗുണപരവും സംഖ്യാപരവുമായ (qualitative and quantitative) വസ്തുതകൾ ശേഖരിച്ച് വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനത്തിനെ വിലയിരുത്തുക എന്ന കാര്യമാണ് ചെയ്യുന്നത്. എന്നാൽ ഇന്നും സാർവത്രികമായ ഒരു ഡാറ്റ ഫോർമാറ്റ് ഇല്ല എന്നുള്ളത് വലിയ പോരായ്മതന്നെയാണ്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ, ഓരോ സംവിധാനവും നിഷ്കർഷിക്കുന്ന മാനദണ്ഡങ്ങൾ അനുസരിച്ചുള്ള സ്ഥിതിവിവരക്കണക്കുകൾ പ്രത്യേകമായി ചെയ്യേണ്ട ഒരു അവസ്ഥാവിശേഷമാണുള്ളത്. അതിനായി വരുന്ന മനുഷ്യ പ്രയത്നവും വിഭവ സമാഹരണവും ഒരു പ്രധാന പ്രശ്നമാണ് , ഇന്ന് ഓരോ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസകേന്ദ്രത്തിനും ഇത് കേവലം മാനദണ്ഡങ്ങൾ തൃപ്തികരമാക്കുക എന്ന നിലയിലേക്ക് ചുരുങ്ങി പോകുന്ന അവസ്ഥാ വിശേഷം പൊതുവേയുണ്ട്. അതിനായി പല അടവുകളും പിന്തുടരുന്ന പല സ്ഥാപനങ്ങളും ഉണ്ട് എന്നുള്ളത് പരസ്യമായ രഹസ്യമാണ്. അതിന് ഒത്താശ ചെയ്യുന്ന ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്ഥരും ഉണ്ട് എന്നള്ളത്, അടുത്തകാലത്തായി വന്ന മാധ്യമ വാർത്തകളും സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. ഇത്തരം സംവിധാനങ്ങൾ കൂടുതൽ കാര്യക്ഷമവും സുതാര്യവുമാകണം; മാത്രമല്ല, അത് നിലവിലുള്ള അദ്ധ്യാപകർക്ക് അധിക ഭാരം എന്ന രീതിയിലും വന്നുകൂടാ. പകരം അവരുടെ പ്രയത്നം, വിദ്യാർത്ഥികളുടെയും പാഠ്യപദ്ധതിയുടെയും മികവിനായാണ് ഉപയോഗിക്കേണ്ടത്.
ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയുടെ പുരോഗതിക്കായി പല കാലങ്ങളിലായി ഗവണ്മെന്റ് കൈക്കൊണ്ടിട്ടുള്ള ചില ഉദ്യമങ്ങൾ താഴെ പറയുന്നു.
1. Global Initiative of Academic Network (GIAN): അന്തർ ദേശീയ തലത്തിലുള്ള വിദഗ്ദ്ധരുടെ സേവനം നമ്മുടെ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ ലഭ്യമാകുന്നതിനായുള്ള പദ്ധതി (2015)
2. Study Webs of Active-Learning for Young Aspiring Minds ( SWAYAM) Portal: (July 9, 2017)
3. SWAYAM Prabha : ഉന്നത നിലവാരമുള്ള വിദ്യാഭ്യാസ വീഡിയോ ലഭ്യമാകുന്നDTH ചാനലുകൾ (July 7, 2017)
4. National Academic Depositary (NAD): online storehouse of all academic awards (17 JULY 2017)
5. National Digital Library (NDL) (10 November 2006)
6. National Institutional Ranking Framework (NIRF) (September 29, 2015)
7. National Program on Technology Enhanced Learning (NPTEL) (2003)
8. Rastriya Uchchatar Shiksha Abhiyan (RUSA) ; providing strategic funding to eligible state higher educational institutions. (2013)
9. Higher Education Financing Agency (HEFA): is a joint venture of Ministry and Canara Bank for financing creation of capital assets in premier educational institutions. (31st May 2017)
10. All India Survey on Higher Education (AISHE) (2010-11)
11. National Research Professorship (NRP) (1949)
12. (SANKALP) and (STRIVE): Skills Acquisition and Knowledge Awareness for Livelihood Promotion (SANKALP) and Skill Strengthening for Industrial Value Enhancement (STRIVE)
13. VAJRA (Visiting Advanced Joint Research) Faculty Scheme (2018-2017)
14. UGC-Consortium for Academic and Research Ethics (UGC-CARE) (2018)
ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയുടെ പുരോഗതി ലക്ഷ്യമാക്കി ഇങ്ങനെ നിരവധി പദ്ധതികൾ ആസൂത്രണം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.
ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിലെ ഇന്ന് നാം നേരിടുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ 2020 ലെ The New Education Policy (NEP) കൊണ്ട് എത്രകണ്ട് പരിഹരിക്കാൻ കഴിയുന്നു എന്ന് വിലയിരുത്താം.
2035 ആകുമ്പോഴേക്കും GER 50% ആക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ, വിദ്യാഭ്യാസം കൂടുതൽ ആൾക്കാരിലേക്ക് എത്തിക്കുക, തുല്യത, ഗുണനിലവാരം, കൂടുതൽ സമഗ്രവും ബഹുമുഖവുമായ സമീപനം എന്നിവയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചുകൊണ്ട് ഭാരതത്തിന്റെ ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തെ പരിവർത്തനം ചെയ്യുക എന്നതാണ് ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. സമഗ്ര വികസനം, വിമർശനാത്മക ചിന്ത, ബഹുമുഖ പഠനം എന്നിവയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചുകൊണ്ട്, നിരന്തരം വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ലോകത്ത് അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കാൻ സജ്ജരായ പഠിതാക്കളെ വളർത്തിയെടുക്കുക എന്നതാണ് NEP 2020 ന്റെ ലക്ഷ്യം. ബാല്യകാല വിദ്യാഭ്യാസം, സാങ്കേതികവിദ്യ സമന്വയിപ്പിക്കൽ, അധ്യാപക പരിശീലനത്തിന് ഊന്നൽ നൽകൽ എന്നിവയിലൂടെ, ഭാരതത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തെ പ്രതികരണശേഷിയുള്ളതും, നൂതനവും, ആഗോളതലത്തിൽ മത്സരക്ഷമതയുള്ളതുമായ ഒന്നാക്കി മാറ്റുക എന്നതാണ് ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം. multidisciplinary വിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂന്നി, മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ മാറുന്ന ആവശ്യങ്ങൾക്കനുസൃതമായ തൊഴിൽ ശക്തിയെ വളർത്തി എടുക്കുക എന്നുള്ളതും NEP 2020 ന്റെ ലക്ഷ്യത്തിൽ വരുന്നു. അങ്ങനെ സമഗ്രമായ വികസനം പരിപോഷിപ്പിക്കുന്ന, അധ്യാപകരെ ശാക്തീകരിക്കുന്ന, എല്ലാ വിദ്യാർത്ഥികൾക്കും പഠന ഫലങ്ങൾ മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിന് സാങ്കേതികവിദ്യ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു ശക്തമായ വിദ്യാഭ്യാസ ആവാസവ്യവസ്ഥ സൃഷ്ടിക്കാൻ NEP 2020 ശ്രമിക്കുന്നു. പഠിതാക്കളെ കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള സമീപനം അതായത് learner-centric approach, innovation, ഗവേഷണം, ആഗോള മത്സരക്ഷമത എന്നിവയ്ക്ക് ഊന്നൽ നൽകി ഭാരതീയ വിദ്യാഭ്യാസസംവിധാനത്തിനെ സമൂലമായ മാറ്റം ഉണ്ടാക്കുന്നതിനായി ശ്രമിക്കുന്നു.
പ്രധാന ഉദ്ദേശങ്ങൾ
GER വർദ്ധിപ്പിക്കുക, Multidisciplinary Education, Holistic Development, Research and Innovation, Flexibility and Choice, Vocational Education, Internationalisation (international collaboration), Teacher Training, Digitalisation, Inclusivity and Equity, Autonomy and Accountability.
മുൻപ് പറഞ്ഞതുപോലെ, ഏതാണ്ട് 2030-35 കാലഘട്ടത്തോടെ, NEP 2020 ഫലപ്രാപ്തിയെലെത്തുമെന്ന് പ്രത്യാശിക്കാം.
റെഫെറെൻസ്സ്
Singh R, Manchanda N, Mishra R. Internal student migration in India: Impact of the COVID-19 crisis. Asian Pac Migr J. 2022 Dec;31(4):454-477. doi: 10.1177/01171968231154590. Epub 2023 Feb 20. PMID: 38603293; PMCID: PMC9944466.
Singh, Rajesh Pratap, Arpana Godbole. Budget on Education and Growth in Enrollment during 1950 to 1980: An Appraisal, SAMAGRA GYAN JOURNALAn International multidisciplinary Journal(A Peer-Reviewed-referred Journal)E-ISSN 2582–726X, Vol. 20, Issue 20, March, 2022.
Sharma, S.C., et.al, Indian Higher Education Heritage, Association of Indian Universities, New Delhi (2023)
Balayogi, Kotra, NATIONAL EDUCATIONAL POLICIES 1968, 1986 AND 2020 OF INDIA: CRITICAL ANALYSIS AND REVIEW, International Journal of Recent Advances in Multidisciplinary Research, Vol. 11, Issue 09, pp. 10262-10265, September, 2024.
Rajan, S. Irudaya, Kerala Migration Survey 2023 Report, Gulati Institute of Finance and Taxation, Thiruvananthapuram
MoE, Government of India: All India Survey on Higher Education 2021-22, New Delhi.
